what dreams are made off....

Já a algum tempo que tenho pensado em tirar a carta de condução, algo que a maioria das pessoas tira quando fazem 18 anos, pois aparentemente é o desejo de muitos poderem conduzir. não sei porquê este fascínio das pessoas por carros, entendo que é uma forma de independência e liberdade, mas também é um gasto enorme, já para não falar no stress de filas e parques de estacionamentos, multas,e o pior de tudo acidentes! brrrr

Por estes motivos nunca tive grande interesse em aprender a conduzir, porque de certa forma me intimida e assusta. e na realidade os lugares onde vivi tinha sempre transporte de fácil acesso e nunca senti falta de um carro, é claro que uma vez ou outra uma pessoa pensa, se tivesse carro agora podia ir ali ou acolá, mas sem carro também se chega lá!

Quando era criança queria muito ter uma bicicleta, mas naquela  altura a minha avó que não era uma senhora muito moderna, achava que bicicletas eram coisas de rapazes, muito perigoso!eu bem que rezava ao nosso senhor jesus do céu para ter uma bicicleta nos anos, mas ele nunca me ouviu!

ia tentando aprender a andar de bicicleta nas bicicletas de amigos, mas era um desastre, entretanto o tempo foi passando, eu fui crescendo e as bicicletas deixaram de ter interesse ficaram guardadas na mesma caixinha de memória que a da máquina de escrever....

Quando vim para a Bélgica viver, uma das coisas entre muitas que aqui é diferente  do meu País e que me chamou logo a atenção, é que toda a gente anda de bicicleta!como transporte público! em Portugal isso é impensável! novos, velhos, pais com os filhos pendurados, outros com os animais de estimação até! bicicletas de todas as cores e formas por todo lado .

A primeira vez que fui à estação dos comboios de sint pieters e vi milhares de bicicletas ,fiquei impressionada quando me disseram que aquilo eram as bicicletas das pessoas que ali as estacionam! e eu a pensar que era para vender! hihihi eram tantas!!!!! nunca tinha visto tanta bicicleta junta na minha vida!

é claro que o meu desejo de criança voltou ao de cima , mesmo jà tendo 24 anos, a primeira coisa que me veio à cabeça foi: eu quero uma bicicleta!!!e assim num um, dois, três, arranjamos uma bicicleta para mim e o sonho de criança tornou-se realidade!algo que antes parecia inalcançável ,a minha alegria com uma bicicleta velha meio enferrujada era deliciosa, a minha mãe e irmã fartaram-se de rir quando lhes contei entusiasmada que tinha uma bicicleta!entre muitos ssss e zigzags, parar cada vez que tinha que dar a volta numa curva, ou ter que sair da bicicleta para atravessar o cruzamento, muitas quedas nas linhas do eléctrico,idas contra postes, molhas debaixo de chuvas torrenciais, mãos congeladas, com um acento demasiado baixo para a minha altura, pois queria ter a certeza de que tinha os pés bem assentes no chão, assim se iniciaram as minhas aventuras de bicicleta em Gent.

hoje em dia já domino melhor a coisa, mesmo assim ainda sou meio desastrada o que faz parte da minha natureza,agora também tenho uma bicicleta muito mais sofistificada , modelo holandês cortina, que trava com os pedais em vez do sistema normal ( o que também têm sido uma batalha para me habituar) tenho um cestinho à frente decorado com flores e duas malinhas atrás para cada vez que faço de burro de carga.hihi. maravilhoso! aos meus 30 anos, em vez de desejar ter um carro todo pimpão, gozo de cada momento que vou na minha bicicleta pelas ruas a fora,e agora que tenho um bebé , tirar a carta dava muito jeito, mas também posso leva-lo na bicicleta, ele vai adorar ver as paisagens, levar com o vento na cara e poder saborear as pingas de chuva salgada ! para os belgas isto é a coisa mais normal à face da terra, acho que eles nem sequer lhe dão muita importância,ou entendem o meu entusiasmo, mas para mim... é um sonho de criança tornado realidade, uma coisa tão simples...andar de bicicleta...

NL= Het is al een tijdje dat ik er aan denk om mijn rijbewijs te behalen, iets dat de meeste op hun 18 jaar al doen want het is blijkbaar de wens van vele om te kunnen rijden met een auto. Eerlijk gezegd begrijp ik niet waarom mensen dit zo fascinerend of belangrijk vinden, en ja ik weet het wel, je hebt vrijheid en onafhankelijkheid als je met de auto kan rijden,maar het is ook een grote kost, veel stress door de files en parkeerplaatsen, boetes en het ergste van alles zijn de auto ongevallen...brrr. 
En daarom heb ik nog nooit interesse gehad om met de auto te leren rijden,omdat ik er eigenlijk een beetje bang voor ben. En ook, overal waar ik al gewoond heb kon ik me gemakkelijk met het openbaar vervoer verplaatsen. Ik geef wel toe dat ik er soms eens aan denk dat als ik kon autorijden ik naar daar of naar daar ging, maar uiteindelijk kan ik toch overal zonder auto geraken ook.
Als ik klein was heb ik altijd een fiets gewild, maar mijn oma was niet zo modern en dacht dat dit geen goed idee was, voor haar waren fietsen voor jongens. Veel te gevaarlijk. Af en toe probeerde ik wel eens te fietsen met de fietsen van vrienden maar helaas zonder veel succes.
Ondertussen was ik aan het opgroeien en dacht ik zelfs niet meer aan de fiets, het idee bleef geborgen in hetzelfde doosje herinneringen als die van de type machine.
Toen ik in België kwam wonen was er iets dat me erg opviel en heel anders dan in mijn eigen land, maar hier reed iedereen rond met een fiets. De fiets word gebruikt als openbaar vervoer, maar in Portugal zou dat ondenkbaar zijn. Jonge mensen, oudere mensen, ouders met kinderen bij hun, sommigen zelf met hun dieren erbij. Overal fietsen in alle kleuren en geuren.
Toen ik voor het eerst naar het Sint Pieters station ging was ik erg onder indruk van al de fietsen die daar geparkeerd stonden. Ik dacht zelfs dat die daar stonden om te verkopen ofzo, hihihi, ik had nog nooit zo veel fietsen samen gezien.
Natuurlijk toen ik dit allemaal zag kwam mijn kinderwens terug naar boven en al was ik toen al 24 jaar moest ik een fiets hebben en in één, twee, drie had ik een fiets gevonden. 
Een oude kinderdroom is op dat moment uitgekomen, iets dat vroeger zo ver weg was. En ook al was het een oude verroeste fiets, was ik erg in de wolken. 
Toen begon het allemaal, veel sssss en zigzags, stoppen elke keer ik ergens moest afslaan, afstappen om een kruispunt over te steken, een veel te laag zadel voor mijn lengte (omdat ik zeker wou zijn dat ik met mijn beide voeten goed op de grond kon staan), af en toe tegen een paal rijden, in de tram rails blijven hangen, koude handen in de winter en veel natte ritten in de regen. Maar mijn avonturen met mijn fiets waren begonnen, in de straten van Gent.
Tegenwoordig kan ik al veel beter fietsen hoor, ook al ben ik soms nog een beetje lomp. Maar dat zit wel voor een stuk in mijn genen. Ik heb ook een veel betere en mooiere fiets nu, een Hollandse model Cortina met rem systeem op de pedalen (dat is nog altijd een gevecht tussen ons en ik moet nog steeds wennen), een versierd mandje met bloemen vooraan en achteraan rode fietstassen met witte bolletjes voor elke keer dat ik als een ezel geladen rond rijd, hihihi fantastische gewoon. 
Dus ja hier ben ik dan met mijn 30 jaar en in plaats van een heel chique auto te willen, heel content en trots met mijn fiets. 
Ik geniet van elke fietstocht die ik maak en nu ik een baby heb zou het wel handig zijn natuurlijk dat ik mijn rijbewijs behaal, maar de baby kan ook meerijden met de fiets en genieten van het uitzicht voor hem, van de wind te voelen in zijn gezicht en het proeven van de zoute regen.
Belgische mensen kunnen mijn enthousiasme misschien niet zo goed begrijpen en voor hun is dit no big deal ze zijn dit tenslotte al gewoon, maar voor mij, is het een kinderdroom die werkelijkheid is geworden, iets zo simpel, als gewoon fietsen...

Het is al een tijdje dat ik er aan denk om mijn rijbewijs te behalen, iets dat de meeste op hun 18 jaar al doen want het is blijkbaar de wens van velen om te kunnen rijden met een auto. Eerlijk gezegd begrijp ik niet waarom mensen dit zo fascinerend of belangrijk vinden, en ja ik weet het wel, je hebt vrijheid en onafhankelijkheid als je met de auto kan rijden,maar het is ook een grote kost, veel stress door de files en parkeerplaatsen, boetes en het ergste van alles zijn de auto ongevallen...brrr.

En daarom heb ik nog nooit interesse gehad om met de auto te leren rijden,omdat ik er eigenlijk een beetje bang voor ben. En ook, overal waar ik al gewoond heb kon ik me gemakkelijk met het openbaar vervoer verplaatsen. Ik geef wel toe dat ik er soms eens aan denk dat als ik kon autorijden ik naar daar of naar daar ging, maar uiteindelijk kan ik toch overal zonder auto geraken ook.

Als ik klein was heb ik altijd een fiets gewild, maar mijn oma was niet zo modern en dacht dat dit geen goed idee was, voor haar waren fietsen voor jongens. Veel te gevaarlijk. Af en toe probeerde ik wel eens te fietsen met de fietsen van vrienden maar helaas zonder veel succes.

Ondertussen was ik aan het opgroeien en dacht ik zelfs niet meer aan de fiets, het idee bleef geborgen in hetzelfde doosje herinneringen als die van de type machine.

Toen ik in België kwam wonen was er iets dat me erg opviel en heel anders dan in mijn eigen land, maar hier reed iedereen rond met een fiets. De fiets wordt gebruikt als openbaar vervoer, maar in Portugal zou dat ondenkbaar zijn. Jonge mensen, oudere mensen, ouders met kinderen bij hun, sommigen zelf met hun dieren erbij. Overal fietsen in alle kleuren en geuren.

Toen ik voor het eerst naar het Sint Pietersstation ging was ik erg onder indruk van al de fietsen die daar geparkeerd stonden. Ik dacht zelfs dat die daar stonden om te verkopen ofzo, hihihi, ik had nog nooit zo veel fietsen samen gezien.

Natuurlijk toen ik dit allemaal zag kwam mijn kinderwens terug naar boven en al was ik toen al 24 jaar moest ik een fiets hebben en in één, twee, drie had ik een fiets gevonden.

Een oude kinderdroom is op dat moment uitgekomen, iets dat vroeger zo ver weg was. En ook al was het een oude verroeste fiets, was ik erg in de wolken.

Toen begon het allemaal, veel sssss en zigzags, stoppen elke keer ik ergens moest afslaan, afstappen om een kruispunt over te steken, een veel te laag zadel voor mijn lengte (omdat ik zeker wou zijn dat ik met mijn beide voeten goed op de grond kon staan), af en toe tegen een paal rijden, in de tramrails blijven hangen, koude handen in de winter en veel natte ritten in de regen. Maar mijn avonturen met mijn fiets waren begonnen, in de straten van Gent.

Tegenwoordig kan ik al veel beter fietsen hoor, ook al ben ik soms nog een beetje lomp. Maar dat zit wel voor een stuk in mijn genen. Ik heb ook een veel betere en mooiere fiets nu, een Hollandse model Cortina met rem systeem op de pedalen (dat is nog altijd een gevecht tussen ons en ik moet nog steeds wennen), een versierd mandje met bloemen vooraan en achteraan rode fietstassen met witte bolletjes voor elke keer dat ik zoals een beladen ezel rondrijd, hihihi fantastische gewoon.

Dus ja hier ben ik dan met mijn 30 jaar en in plaats van een heel chique auto te willen, heel content en trots met mijn fiets.

Ik geniet van elke fietstocht die ik maak en nu ik een baby heb zou het wel handig zijn natuurlijk dat ik mijn rijbewijs zou behalen, maar de baby kan ook meerijden met de fiets en genieten van het uitzicht voor hem, van de wind te voelen in zijn gezicht en het proeven van de zoute regen.

Belgische mensen kunnen mijn enthousiasme misschien niet zo goed begrijpen en voor hen is dit no big deal ze zijn dit tenslotte al gewoon, maar voor mij, is het een kinderdroom die werkelijkheid is geworden, iets zo simpel, als gewoon fietsen...