The 1° Birthday

Ora cá estou eu outra vez depois de dias de muitas agitação! isto de ser mãe, trabalhadora, dona de casa, professora de zumba, mulher, amiga, filha, irmã e escrever blogs têm muito que se lhe diga !por isso escrever diariamente não é possível.

Dia 16/12/14 foi o grande dia , o primeiro aniversário do nosso dinossauro ,  se bem que desde que começou a andar parece mais um pinguim!

HÁ um ano atrás no dia 14/12/13 no dia que a minha mãe e a minha irmã vivi chegaram à bélgica, comecei com as contracções de 15 em 15 minutos, passei o fim de semana com contracções mas não andava para frente, o meu médico marcou para provocar o parto na 2a feira dia 16/12/14, là fomos nós para o Hospital Sint Lucas em Gent, demos entrada às 7 horas da manhã, e eles começaram logo a induzir o parto, as contrações começaram a ser cada vez mais curtas e muito mais dolorosas, O Mark esteve sempre ao meu lado, a apoiar-me, a esfregar-me por todo lado, coitado já lhe doíam as mãos de tanto de esfregar mas era a única coisa que podia fazer; a mim não havia nada que me conforta-se as dores eram tão agudas, nem em pé, nem sentada na bola, nem inclinada as enfermeiras bem diziam para eu fazer os exercícios de respiração mas naquele momento quais exercícios qual quê! as águas ainda não se tinham rompido e eu não fazia dilatação por isso a situação estava a ir muito devagar,lá me disseram que me iam rebentar as águas, a partir daí comecei a perder algum sangue, as dores cada vez aumentavam mais pedi para ir para a banheira para ver se aliviava um bocadinho, o Mark disse-me que tive duas horas dentro da banheira, porque eu nem tinha noção do tempo, foram as piores duas horas da minha vida, não sabia que a mulher tinha tanta capacidade de aguentar tanta dor, meu deus, inexplicável! continuava sem fazer dilatação, à duas noites não dormidas com dores , não tinha comido nada, perda de sangue, esforço físico, tudo junto, o corpo começou a fraquejar! eram duas horas da tarde e ainda só tinha 3 cm! tive que pedir a epidural porque ninguém me tinha dito que quando o é parto induzido é só mil vezes pior! e eu ali a aguentar as dores de um produto que me era injectado pelas veias e que fazia forçar o fruto que aparentemente ainda não estava maduro para cair.

Lá veio o anestesista, mas dar a epidural no estado em que eu estava que me encaracolava toda com dores não foi fácil, mas lá me agarraram para que mantêm se as costas direitas, assim que me deram a epidural, renasci! parecia outra pessoa! deixei de espernear, gemer, gritar, e fiquei sentadinha muito sossegadinha na cama. finalmente um pouco de descanso!continuava a perder sangue e a dilatação agora ainda ia mais devagar, mas por volta das 18 horas o meu médico disse que podíamos começar, agora isto de estar de pernas para o ar com a cabeça para frente, conter a respiração e fazer força para empurrar é realmente uma posição muito desconfortável para dar à luz! eu queria ter na água mas visto as complicações isso não foi possível, mas sou um bocado contra esta posição que não é nada natural! enfim lá começamos nós na batalha do empurranço, o Mark coitadinho segurava-me a cabeça e as pernas fazia força comigo , refrescar-me com água, porque naquele momento uma pessoa está seca desidratada que nem uma camela, e ainda filmava! ou seja era o homem multifunções! mas qual empurrar qual quê a criança não queria sair, as contracções caiam, e eles tiveram que aumentar a dose da epidural para aumentarem também a dose do produto da indução.durante meia hora estávamos ali num, um dois três empurra!! e nada, um dois três empurra! e nada! até que o médico disse que tinha que utilizar outros meios e assim utilizando a ventosa là conseguiu tirar o nosso bebé lindo, puseram-no logo ao meu colo, ficou no meu peito durante 40 minutos, só com um gorrinho e uma mantinha, todo nu e sujinho, de contacto pele a pele comigo, nem sabia chorar, estava tão sossegadinho, eu dei-lhe boas vindas ao mundo de lágrimas nos olhos e embalei-o murmurando hummmm hummm hummm, o Mark chorava de emoção e filmava este momento precioso.que hoje em dia gostamos de rever vezes sem conta.

Nasceu ao som da nossa música preferida o soundtrack do filme da Amélie poulain.

Comecei logo a dar a maminha que ele pegou logo bem com muito jeitinho, mas depois comecei a sentir-me mal e tive um ataque de hipotermia, quando fui à casa de banho desmaiei, quando acordei, estavam duas enfermeiras a pegar-me pelos braços e pernas a tentarem pôr-me na cama, a dizerem que eu era Portuguesa não sabiam se eu falava Neerlandês e là ouvindo isto como se fosse no fundo do corredor, lá consegui murmurar sim eu falo Neerlandês. Trouxeram-me algo para comer e lá fiquei mais bem disposta, as enfermeiras eram todas muitos queridas e simpáticas o atendimento foi muito bom. as condições do hospital são muito agradáveis nem parecia que estava num hospital.

E agora aqui estamos nós um ano depois, passou tão rápido,têm sido uma grande aventura de noites mal dormidas, experiências novas, descobertas, muitas risadas, muito amor,pois ver a evolução no nosso filho é maravilhosa! não trocava por nada deste mundo, e não , não é sempre fácil, ser mãe não é só conto de fadas, além disso ser mãe é uma tarefa muito difícil, mas que uma vez feita com amor, se vai facilitando, agradeço por ter um homem ao meu lado, que é o melhor homem e pai que poderia ter para o meu filho, compreensivo, atento, amigo, prestativo, divertido, sem dùvida muito bom pai. tudo o que uma mãe deseja.

Celebramos este primeiro aniversário com a família ! a minha mãe e irmã, e mãe e tia do mark, a madrinha femke e o padrinho Bram.

O Dário Gabriel recebeu muitos presentes estava contente! provou pela primeira vez um cupcake da mami, sabor natural com fruta mas sem topping claro! hihihi

Depois da festa ainda tivemos umas boas horas ocupados com as prendinhas que tinha que levar para a creche que deveria ter preparado com antecedência mas não tive tempo! mas acabou por ser um trabalho de equipa e correu tudo bem ! eu fiquei satisfeita com o resultado!

E assim começa uma nova aventura a caminho do número dois ...

En hier ben ik er weer,na heel drukke dagen, werkende mama zijn,huisvrouw, zumba lesgeefster,vrouw,vriendin,dochter en zus zijn, en nog een blog schrijven is niet zo evident, dagelijks schrijven is niet haalbaar!

16/12/2014 was een grote dag, de eerste verjaardag van onze dinosaurus, awel, sinds dat hij is beginnen stappen lijkt hij meer op een pinguïn!

Een jaar geleden op 14/12/13 op de dag dat mijn ma en mijn zusje Vivi in België toegekomen zijn, ben ik weeën beginnen krijgen om de 15 minuten, ik heb het hele weekend weeën gehad maar waren niet kort genoeg om naar het ziekenhuis te gaan.

Mijn dokter had besloten om de bevalling te laten inleiden, dus maandag 16/12/13 om 7u ´s morgens zijn wij binnen gegaan in het Sint Lucas ziekenhuis en ze zijn direct begonnen met de inleiding,de weeën zijn dan heel snel elke keer korter en pijnlijker beginnen worden.

Mark heeft de hele tijd bij mij gebleven, heeft enorm steun gegeven en veel op mijn rug gewreven, arme zijn handen hadden bijna blaren van zo veel te wrijven lol , het was het enigste dat hij kon doen, maar op die moment was de pijn zo erg geworden dat er niets was die de pijn kon verzachten, niet wrijven of leunen, of op de bal zitten, de verpleegsters toonden hoe ik de ademhaling oefeningen moest doen, maar op dat moment was er geen oefeningen of niets die hielp!

De vliezen waren nog niet gebroken, dus ze hebben dat moeten doen, ik had ook geen opening, toen de vliezen gebroken werden, ben ik bloed beginnen verliezen, de pijn werd elke keer moeilijker te verdragen, ik vroeg om naar het bad te gaan in de hoop dat ik me daar beter kon voelen, volgens Mark heb ik daar twee uren gelegen, besef van de tijd had ik niet, wat ik wel weet is dat waren zonder twijfel de ergste pijnlijkste twee uren van mijn leven, ik ben eigenlijk verbaasd hoe een vrouw zo veel pijn kan verdragen. ongelooflijk!

opening ging heel traag, dus het zag er niet zo goed uit, na twee dagen en nachten in pijn zonder veel eten en praktisch niets geslapen en na zoveel uren van inspanning en pijn door de inleiding, het was 14u en ik had nog maar 3 cm opening, mijn lichaam kon het niet meer aan, toen heb ik de epidurale gekregen, ah ja want niemand had me daar verteld hoe erg het ging zijn door het inleiden! En ik daar maar proberen de pijn te verdragen van een onnatuurlijk product die door mijn aders ging en de vrucht forceert die nog niet klaar was om te vallen.

De anesthesist kwam de epidurale geven in de toestand dat ik was, dat was niet gemakkelijk, want ik krulde van de pijn, ik had nooit gedacht dat toen je de epidurale krijgt dat je je herboren voelt! Amai zo een verschil! Ik stopte met spastische bewegingen te doen,en kreunen en schreeuwen, en zat gewoon braafjes op mijn bedje, eindelijk een beetje rust! Opening ging nog traag en ik bleef bloed verliezen maar toen het 18u was kwam de dokter binnen en wij gingen beginnen persen!

Maar!!! Liggen met een gigantische buik, jou knieën naar jou trekken en hoofd naar voor, adem inhalen en persen is wel een van de raarste houdingen ooit! Maar in het water bevallen was jammer genoeg buiten optie voor mij,zo zijn wij beginnen persen, Mark was super, de hele tijd naast mij, hield mijn benen en hoofd vast, gaf me water, praatte tegen mij, trekt foto's en filmde... hij was de multifunctionele man .

Persen of niet persen, de baby wou er niet uit komen, de weeën vielen elke keer weg en ze hebben het product sterker moeten doen, en zo zijn wij een half uur bezig : 1,2,3 persen! 1,2,3 persen! Met de hulp van de zuignap heeft uiteindelijk de dokter onze mooie baby eruit kunnen halen.

Ze hebben hem direct op mij gelegd helemaal naakt en vuil  en had enkel een muts aan, daar hebben wij ongeveer 40 minuten skin to skin gelegen. Hij was zo braaf en stil en kon niet eens goed huilen, ik heb hem verwelkomd naar de wereld en met tranen in mijn ogen heb ik hem gewiegd en huuummm hummm geneuried. Papa huilde van emotie en filmde dat prachtig moment dat wij vandaag heel graag samen herbekijken. Geboren op de soundtrack van de film de Fabeleux destin de Amelie Poulain.

Ik ben direct borstvoeding beginnen geven, hij heeft snel goed gepakt, toen begon ik me slecht te voelen en ben in onderkoeling gegaan en daarna ben ik flauwgevallen in de badkamer, toen ik wakker werd,lag ik op de grond met twee verpleegsters die mij probeerden op het bed te krijgen, ik hoorde van ver dat ze tegen elkaar zeiden "ze is Portugees ik weet niet of ze ons begrijpt..." en ik heb dan wel kunnen zeggen " ja ja ik spreek Nederlands"

Iedereen was heel vriendelijk en lief , het ziekenhuis ziet er super goed uit, ik voelde me daar heel goed, ik ben heel blij dat ik het Sint Lucas ziekenhuis gekozen heb om te bevallen.

En hier zijn wij nu, een jaar later, het is allemaal zo snel gegaan, een groot avontuur met heel slechte nachten, nieuwe ontdekkingen, veel lachen, en vooral veel liefde. Het is heel mooi om de ontwikkeling van onze zoon te kunnen volgen. Ik zou dit voor niets willen ruilen, en neen het is helemaal niet gemakkelijk, mama zijn is niet enkel een sprookje, eigenlijk is het een heel zware taak, maar dat alles met liefde gedaan, wordt uiteindelijk alles verzacht.

Ik ben heel erg dankbaar om een geweldige man naast mij te hebben, lief, attent, behulpzaam, vrolijk zonder twijfel de beste papa dat een mama kan wensen voor haar kinderen.

Wij hebben zijn eerste verjaardag met de familie gevierd, hij heeft veel cadeautjes gekregen, hij was heel blij en enthousiast! Heeft voor de eerste keer een fruitige cupcake van mami kunnen proeven zonder topping natuurlijk! hihihi

Na het feest hebben wij nog een paar uurtjes gewerkt om de kinder traktaties voor de crèche te maken, ik had ze al lang moeten gedaan hebben maar ik had er geen tijd voor gehad, maar met een beetje teamwerk is toch gelukt om een goed resultaat te krijgen.

En zo begint een nieuw avontuur, op naar nummer twee...